Over mijn link tussen knaagdieren en storytelling

OMG gisteren heeft zich één van mijn grootste angsten gemanifesteerd!

Ik heb een ongelofelijke angst, zeg maar fobie voor knaagdieren en vooral muizen. Ik neem je even mee in een paar voorbeelden om te illustreren hoe mijn angsten zich uiten.

Toen ik jaren geleden alleen woonde in Antwerpen, kwam op een nacht een muis mijn woning binnengedrongen en woonde er een tijdje als ongewenste huisgenoot. Doodsangsten heb ik uitgestaan, zeker die eerste nacht. Ik durfde mijn bed niet meer in en sliep dan maar in de zetel. Nog steeds hoor ik het geritsel wanneer ik aan die bewuste nacht terugdacht.

Ik wist niet waar ze zich schuilhield en heb dan maar muizenvergif gelegd. I know, niet echt diervriendelijk, maar ik kon niet meer.
Op een goede dag, zat ze daar half verdoofd op het bordje. Ik wou ze buiten zetten, maar geraakte niet dichter dan 1m. Het lukte gewoon niet.
Gelukkig had ik een super buurvrouw die zowel mezelf als de muis verlost heeft van ons gezamenlijk lot.

Circus Ronaldo, een ervaring om nooit meer te vergeten

7 jaar geleden zat ik in Mechelen in een circustent te genieten van een show van Ronaldo.

Tot op een bepaald moment, een rat, van ergens onder het publiek een touw over kwam gelopen, als een ware acrobaat.
1 gedachte flitste door mijn hoofd, wat als ik op die plek gezeten had waar die rat zich de hele tijd schuilhield? Ik kon niet meer en reageerde zeker 5 minuten fobisch. De hele tent keek naar mij, de clown trachtte me te verzekeren dat die rat geen kwaad zou doen. En ik, op den duur was ik aan het lachen met mijn eigen reactie. De slappe lach van angst… Uiteindelijk kon ik me herpakken, ma ja, de intermezzo was een feit.

En toen kwam Fe in ons leven.

Sinds oktober ’22hebben we een heerlijke poes die deel uit maakt van ons gezin. Ik heb wel al eens poezen gehad toen ik op een appartement woonde. Huiskatten. Deze Fe is echter een buitenkat. We hebben een poezenluikje dus na 6 weken kon ie lustig genieten van de vrijheid. Alleen, tja, poezen jagen op… jawel muizen.

Ik zie zo nog het gezicht van Fe voor me toen ie de muis onder de zetel door loodste waarbij ik onophoudelijk het uitgilde.
Echt zo een smoel van ‘allée vrouwtje wat doet gij toch raar’.

De eerste keer dat ie binnenkwam met zo’n ‘liefelijk’ knaagdier was mijn lief aanwezig en kon ie heldhaftig de muis uit huis verwijderen. Ik zat op fijne afstand en was gerust.

De tweede keer, was ik alleen thuis. En jawel hoor, Fe kwam met een speelkameraadje binnen. Een levend exemplaar deze keer. In volle paniek bel ik mijn lief die toen boodschappen aan het doen was. Ik heb hem gezegd dat ik naar boven ging, de muis liet zijn waar de kat hem hebben wou en dat hij het ongedierte mocht buiten zetten zodra ie thuis kwam. Ikzelf negeerde de muis en liep gehaast naar boven. Blij dat ik de deur achter me kon dichttrekken. Ik boven, de muis beneden.

Een derde keer, op een avond, kwam ons Fe terug binnen. Je moet weten dat onze poes ons meestal vocaal begroet. Deze keer was ie stil en sloop ie langs ons voorbij. Ik hoorde de muis piepen en in no time stond ik recht in de zetel.
Gery die bepaalde tonen niet meer kan horen, had de situatie niet door totdat ik vrij snel in de zetel rechtop sprong en het uitgilde. Al een chance dat de kids sliepen en niet door mijn gekrijs wakker werden. De poes speelde met de muis, Gery trachtte die te vangen. 

Ik zie zo nog het gezicht van Fe voor me toen ie de muis onder de zetel door loodste waarbij ik onophoudelijk het uitgilde. Echt zo een smoel van ‘allée vrouwtje wat doet gij toch raar’.

De muis verstopte zich in een kledingstuk van de kids. Gery vond em niet. Ondertussen was ik alweer met mezelf aan het lachen terwijl ik in volle paniek was. Ik kon zelfs niet meer spreken en zeggen waar de muis was… Soit uiteindelijk begreep Gery mijn aanwijzingen en gekrijs en zette de muis buiten.

Oh trouwens had ik al gezegd dat het luikje aangepast was waarbij die zo ingesteld was dat de kat naar buiten kon wanneer ie wou, maar niet meer binnen kon, totdat wij de achterdeur opendeden? Tussen muis 2 en 3 hadden we dat zo ingesteld. Echter op 1 of andere manier verplaatste de knop zich zo dat ie wel weer vrije toegang had naar binnen toe.

Nu terug naar gisteren…
De dag voordien was het luikje weer versprongen en ik dacht nog: “ik moet morgen wanneer het licht is de knop aanpassen.” Bezig met werken en andere zaken ging dit helemaal uit mijn hoofd. En ja hoor, gisteren kwam Fe terug met een, gelukkig dood, speelkameraadje binnen.

De kinderen waren thuis en keken tv. Gery staat deze week met de late shift en was dus helaas niet thuis. Ik gil! Spring op en zeg, “de poes heeft een muis!” De kinderen kijken ietwat wazig op van het beeldscherm en doen weer verder met wat hun aandacht vraagt.

Ik, beseffend dat ik niet in panische angst terecht mag komen, bel mijn lief op. Gelukkig is ie bereikbaar. Mijn morele steun vanop afstand om te doen wat me te doen staat.

Ik raap al mijn moed op om die dode muis buiten te zetten. Eerst neem ik de houttang. We hebben een houtkachel, dus ik dacht, ik kan met die tang de muis grijpen en zo naar buiten dragen. Echter de frigiditeit was nog niet opgetreden. Dus dat levensloze malse lijf was nog te soepel om zich te laten vastgrijpen. Nu ik dit opschrijf, trekt mijn gezicht in een walgelijke grimas bij de herinnering aan de sensatie. Echt normaal gezien geraak ik niet dichter dan een meter. Nu moest ik wel. 

Toen probeerde ik het met de houtschup van de kachel. Maar dat lukte niet zonder het borsteltje. Brrrrr. Ik veegde die dode muis op de schup en droeg die met ver uitgestoken arm naar buiten. De telefoon in de andere hand. De poes keek er naar en begreep er niets van. Mijn lief nog steeds aan de lijn me aanmoedigend om te doen wat ik moest doen en ik bleef vanzelf rustig.

Ik keek mijn angst aan. Kreeg hulp, handelde want ja, die muis kon niet tot deze nacht in huis blijven, totdat Gery thuis was en ik wou niet dat mijn kinderen mijn angst zouden overnemen. Ik al mijn moed bij elkaar genomen en heb gedaan wat ik moest doen. En ik ben best trots op wat ik verwezenlijkt heb! 
En ja, het luikje staat terug op no entry.

Als ondernemer hebben we allemaal zaken te doen die
best eng en spannend en soms zelfs verlammend zijn.
En dan hebben we verschillende keuzes. 

Linda Myncke

Moraal van het verhaal.
Als ondernemer hebben we allemaal zaken te doen die best eng en spannend en soms zelfs verlammend zijn. En dan hebben we verschillende keuzes. 

Of we negeren het en doen alsof het er niet is, hopend dat het zichzelf wel zal oplossen.
Of we laten het een ander oplossen.
Of we vragen de hulp en ondersteuning om de angsten aan te kijken en toch te doen wat nodig is.

Dat laatste, dat, daar word ik blij van. Ondernemers ondersteunen die het podium willen innemen, ondanks hun angsten, in begeleiding om de beste versie van zichzelf te geven.
Groeien in veiligheid en geborgenheid. Die bedding, wens ik te geven.

Wil jij ook de angst aankijken en jouw verhaal brengen?
Schrijf je nu in voor de initiatieworkshop Storytelling en kom groeien op 4 of 10 maart.