Het lijf is een wonderlijk communicatiemiddel.

Dit is een relaas over de ervaringen van mijn bevallingen gelinkt met non-verbale communicatie. Niet voor gevoelige lezers bestemd.

Tijdens de zwangerschap ontstaat er een non-verbale uitwisseling met je schoot en de ongeboren baby. Je voelt het kleintje shoppen, draaien, strelen langs de baarmoederwand. Soms kietelt het, soms doet het pijn. Zeker naar het einde toe wanneer er veel minder plaats is om te bewegen. Wat ik ook een heel bijzondere gewaarwording vond is de hik. Het repetitieve geluid van de hik. Een geluid kan je het niet echt noemen, wanneer de baby de hik in de buik krijgt. Het is een beweging en in mijn verbeelding hoor ik daar het geluid bij.

Juni 2016.

Ik herinner me nog de eerste wee

Achiel had moeilijkheden in de baarmoeder. Hij kwam weinig bij. De placenta was aan het verkalken. Op 30 weken ontdekten ze dit. Regelmatig terug voor echo’s en controle. Uiteindelijk net voor ze me medisch wilden inleiden, brak mijn water. De vroedvrouw kwam een handje helpen omdat de weeën nog uitbleven. Dankzij de wonderolie kwam de bevalling op gang. Traag en gestaag als een dieselmotor. Eens op gang, ging het snel. Ik kwam midden in een weeënstorm terecht. Ik herinner me nog de eerste wee. En dacht :”ok als ik hier 5 minuten van kan bekomen, dan lukt me dat wel. Na een minuut kwam de volgende. Hier was ik niet op voorbereid. Mijn lijf en mind konden dit niet kanaliseren waardoor ik het uitkermde, zelfs jammerde.

Om 19u30 was dat en om 22u55 was Achiel geboren. Op het moment dat ik mocht persen, had toen zo’n 9 cm ontsluiting, dan pas kon ik mooi naar binnen keren om hem te begeleiden. Mijn handen hebben het hoofdje door de doorgang geholpen. Het was een intense en oh zo mooie ervaring.

Nadien bleef mijn placenta steken en werd ik in allerijl, na dat eerste uur naar het operatiekwartier gevoerd. Vermits ik zonder epidurale bevallen was, werd ik volledig onder verdoving gebracht. Net voor de klapdeuren zond ik een schietgebedje en gaf ik me over aan wat er komen zou. Mijn zoon was in goede handen, dat stelde me gerust.

Op de operatietafel bleek de behandeling, dat normaal gezien 15 minuten in beslag zou nemen, drie kwartier te duren en kreeg ik er nog een fikse bloeding bovenop. Met 3 zakjes bloed was ik geholpen. De eerste zorgen, het wegen en meten dat heb ik niet mogen meemaken. Moe en voldaan lag ik rond 3u op de kamer samen met man en zoonlief. Dat avontuur hadden we gelukkig doorstaan.

Ergens wijt ik de slecht functionerende moederkoek aan de stress dat ik op 6 maanden opgelopen heb. De aanslag op Zaventem vond dat jaar in maart plaats. Mijn vriend werkt op Zaventem als vliegtuigtechnieker en was die dag aan het werk. Gelukkig bevond hij zich aan de andere kant van het veld, in de hangar en niet op de piste. De dag nadien ging hij terug werken. Ik kan je verzekeren dat die eerste weken een grote weliswaar deels onbewuste impact op mij had.

Juli 2019.

Deze tweede bevalling was helemaal anders dan de bevalling van mijn eerste zoon.

De opbouw naar de bevalling toe verliep deze keer helemaal anders. Met een medicijnenkuur hoopten we deze keer een verkalking van de placenta tegen te gaan. Wat effectief ook resulteerde in een goedwerkende moederkoek en een flink groeiende baby.

De week voor de feitelijke bevalling ervaarde ik een aantal nieuwe gewaarwordingen. Weeën die opkwamen maar zich niet doorzetten. Of toch dat vermoedde ik. Die week werkte mijn lief met de nachtshift. Er was zo goed als geen opvang voor Achiel en het vriendinnetje bij wie hij logeren mocht, wanneer het zover was, had een fikse keelontsteking. Ik voelde me niet veilig genoeg om de bevalling door te zetten en mijn lichaam wist dit feilloos op te pikken. Wonderlijk toch hoe het lijf hier op reageert?

Die week heb ik regelmatig contact opgenomen met de vroedvrouw, om af te stemmen wat is het wat ik voel en wat betekent dit. Vermits de vorige bevalling plots opkwam was dit proces echt anders deze keer. En ja, ik heb er nood aan om de signalen die mijn lichaam geeft te begrijpen. Mijn lijf is al een krachtig kompas geweest in mijn ontwikkeling. Vandaar die behoefte.

De maandagochtend na de nachtshift, we zijn dan 22 juli, voelde ik weeën opkomen en ook al vond ik het redelijk eng, ik kon er in meegaan, ademde er door. Achiel was naar de opvang, het logeervriendinnetje genezen. Er was een veilige situatie.

Echter toen ik dit deelde met mijn lief, keek hij me met ongeloof aan, nam mijn woorden niet serieus. Ik voelde me in mijn gat gebeten en er volgde een woordenwisseling. Resultaat: de weeën hielden op. Een dag ging voorbij en we praatten het uit.

Mijn lijf gaf wederom aan dat dit een goede beslissing was

Woensdagvoormiddag 24 juli. Ik voelde terug de weeën opkomen en wist instinctief dat het deze keer wel ging doorzetten. Een aanvraag van een nieuwe klant heb ik nog behandeld en doorverwezen. Mijn mails heb ik automatisch laten doorsturen naar mijn VA.  Alles was in gang gezet zodat ik mijn bedrijf kon loslaten. Rond de middag belde ik de vroedvrouw op. Achiel zijn logeerpartijtje werd geregeld. De opvang verwittigd.

Tegen 14u was de vroedvrouw hier. Een 20-tal minuten later stonden man en zoonlief hier ook.  Ik had er nood aan om Achiel nog eens te zien. Want ja, wie weet, het is en blijft een risico, dus dan had hij mij toch nog even gezien, worst case scenario.

Het effect was wel dat de weeën terug onregelmatiger kwamen. Met de zoon in de buurt was het niet veilig genoeg om te bevallen en mijn lijf gaf dat heel goed aan. Dus belden we de mama van het logeerpartijtje op en weer zo’n 20 minuten later werd Achiel opgehaald. Helemaal opgelaten en zin om te blijven slapen ging hij mee. De rust daalde in huis en de weeën kwamen weer op gang.

Wetende dat ik de veiligheid van het ziekenhuis nodig had, want ook al werkt de placenta nu wel goed, ik liep nog steeds het risico dat deze niet vanzelf werd uitgestoten. Hevige bloedingen konden nu ook voorvallen. Dus besloten we om toch richting ziekenhuis te rijden. Tijdens de 10 minuten tocht kreeg ik hevigere weeën. Mijn lichaam gaf wederom aan dat dit een goede beslissing was.

Om 17u waren we op de bevallingskamer aangekomen, een half uurtje vroeger dan met de eerste zoon. De nodige rituelen werden uitgevoerd: een half uur monitor, meten van de hartslag, ook de weeën konden we er op af lezen en een infuus just in case. Het bad werd gevuld. Deze keer werd ik zachtjes meegenomen in het ritme van de weeën, mijn ademhaling vingen deze op. Het was dragelijk. Ik had er goede moed in.

Ik volgde het ritme van mijn lichaam

Mijn water brak pas tegen 21u20. 7cm opening. Ik wist dat het nu snel kon gaan. Achteraf bekeken vorderde ik 2 cm op 20 min. Persweeën kwamen op, ik volgde het ritme van mijn lichaam.

22u. Er vorderde juist niks. Dit was niet normaal. Zeker niet voor een 2de geboorte. Hij had er al lang moeten zijn. De persweeën bleef ik opvangen, volgde mijn lijf, alleen er gebeurde niks. Pas tegen 23u30 bleek de laatste cm weg te zijn. De gynaecoloog moedigde me aan om te persen. Alleen was ik al 2u bezig met persen!!! Ik geraakte uitgeput. Schreeuwde het met momenten uit van de pijn. Paniek overviel me regelmatig. We zochten naar een goede houding om te bevallen en om de zwaartekracht zijn werk te laten doen. Ik was echt op. Regelmatig gaf ik aan dat er iets niet klopte en dat al van 22u. Op den duur uitte ik dat het me niet lukte. Ik werd radeloos. Oude mechanismen om gezien en gehoord te worden namen het van me over. Ik ging diep. Diep om hulp te vragen om mijn zoon op de wereld te brengen.

Het was een drukke avond/nacht bleek achteraf. Een prematuurtje moest geboren worden en de gynaecoloog moet daar bij zijn. Mijn zoon stelde het goed, er was geen urgentie. Uiteindelijk om 00u30 was de gynaecoloog beschikbaar. De kiwi (zuignap) werd er bij gehaald. En toen werd duidelijk wat mijn lichaam gedurende meer dan 3 uur probeerde aan te geven. De schouder zat vast achter het bekkenbeen waardoor de baby niet kon indalen en zelfstandig geboren kon worden. Mijn fysieke gewaarwording, mijn lijf, mijn intuïtie hadden dit enkele uren reeds aangegeven. Via een interne handeling kon zoonlief gedraaid worden. Deze hele procedure heeft 3 persweeën geduurd. Ik moet je niet vertellen hoe pijnlijk dit was. Met mijn laatste krachten werkte mijn lichaam mee om deze prachtkerel te baren. Zodra Cyriel op mijn buik lag, was de vermoeidheid verdwenen. Het diepgaan heeft wel zijn tol geëist. Pas een 3tal dagen later kon ik echt bonden met mijn 2de zoon.

Een week later was ik klaar voor het gesprek met de vroedvrouw over de bevalling en mijn fysieke en emotionele ervaringen. Belangrijke gegevens werden uitgewisseld, ontbrekende puzzelstukjes, de kant van de vroedvrouw dus om het geheel te kunnen bekijken. Zo is het het feit dat het 2 uur geduurd heeft voor de vaststelling dat de laatste cm opening er was. Pas dan, bij volledige ontsluiting kon de kiwi gebruikt worden. En pas bij gebruik van de kiwi werd duidelijk dat de schouder vast zat. Was de baby ondertussen in moeilijkheden geraakt zonder 10 cm ontsluiting, dan zou er een keizersnede plaatsgevonden hebben.

En ander niet onbelangrijk feit is dat het heel druk was. Hierdoor duurde het voor ik geholpen werd. Door deze ontbrekende feiten, ervaar ik de bevalling nu als dat ik diep gegaan ben en moedig geweest ben en volgehouden heb. Het gevoel van me verlaagd te hebben tot de oude mechanismen speelt niet meer. Ik ben dankbaar voor deze ervaring en de inzichten.

Mijn lijf bevat ongelofelijk veel wijsheid

Ik besef nu: die oude mechanismen hoeven zich niet meer te laten gelden. Ik heb andere tools om me hoorbaar te maken. Mijn lijf bevat ongelofelijk veel wijsheid. En ik ben er stellig van overtuigd dat ieders lichaam een onschatbare bron van kennis is. Alleen zijn we vaak verleerd hier naar te luisteren.

De kracht van non-verbale communicatie in combinatie met het uitspreken van wat er in me leeft, geeft me de energie om verder het ingeslagen pad van mijn onderneming te bewandelen. Met liefde en zachtheid. Met een ontzettende kracht, van binnen naar buiten.

Het lijf is inderdaad een wonderlijk communicatiemiddel.

Non-verbale groet, Linde…