De dag dat de ice queen zich toonde

Een ervaring over zelfinzicht, energie en spreken in het onverwachte

Ik ken mezelf. Meestal.

Ik ken mijn sterktes. Mijn valkuilen.
Meestal voel ik het, wanneer ik uit mijn centrum dreig te schuiven.
Meestal kan ik bijsturen.
Maar niet deze keer.

Deze keer overviel het me.
Plots. Hard. Helder. Als een donderslag. Zonder waarschuwing.
En toch was het daar: een kant van mezelf die ik nog niet eerder had ontmoet, toch niet bewust.
Een nieuw schaduwstuk dat me recht in de ogen keek.

“Until you make the unconscious conscious,
it will direct your life and you will call it fate.”
Carl Gustav Jung

Een onverwachte confrontatie

Ik zat in het tweede deel van een opleiding onderhandelen.
Niet helemaal in mijn energie.
De dag was boeiend, maar ik voelde dat er iets niet klopte in mijn energie.

En op het einde van de dag: een rollenspel.
Onverwacht. Onvoorbereid. Zonder duidelijke context.
Ik dacht dat we over één situatie aan het praten waren, maar plots bevond ik me middenin een simulatie die een heel andere kant uitging.

En ik kon niet volgen. Mijn alertheid liet me in de steek. Mijn flexibiliteit liet het afweten.
Mijn lijf ging in de tegenaanval. Mijn energie werd defensief.

De ice queen in mij

Ik merkte dat ik de energie van mijn ‘tegenspeler’ overnam.
Dat ik in reactie ging. Frontaal. Hard.
Dat ik de strategie van de ander spiegelede zonder dat ik dat wilde.
Niet bewust, niet gekozen — maar automatisch.
Ik liet me meesleuren.

En daar stond ze ineens: de Ice Queen.
Koud. Afstandelijk. Controlerend.
Een masker, een pantser.
Maar ook: een kracht. Een grens. Een bescherming.

Ik zie nu: dit stuk woont in mij.
Het is geen fout. Het is geen zwakte.
Het is een deel van wie ik ben — een kant die om aandacht vroeg.
Om ruimte. Om erkenning.

Niet om de leiding te nemen, maar om geïntegreerd te worden.
Zodat ík de leiding hou.

De link met spreken voor publiek

Deze ervaring heeft me diep geraakt.
Niet omdat ik ‘faalde’.
Maar omdat ik iets over mezelf leerde dat ik tot dan toe niet kon of wilde zien.

En dat brengt me bij wat ik doe. Bij mijn werk als sprekerscoach.
Want wat er gebeurde in dat rollenspel, gebeurt ook op het podium.
Of aan een vergadertafel.
Of in een salespitch.
Of tijdens een keynote.

Je hebt een plan. Een verhaal. Een intentie.
En dan gebeurt er iets onverwachts. Iets buiten je controle.
Een blik. Een vraag. Een storing. Een innerlijke trigger.

En je glijdt weg van je centrum. Je verstart. Of je valt aan.
Je zegt dingen die je niet meent. Of je zegt net niets.
Je laat je energie bepalen door wat buiten jou gebeurt.

Maar écht krachtig spreken vraagt net het tegenovergestelde.
Het vraagt dat jij in jouw energie blijft.
Dat je geworteld blijft in wie je bent.
Dat je jezelf leert dragen —ook in het onverwachte.
Ook als het spannend wordt.
Ook als je getriggerd wordt.

Omarmen en integreren

De Ice Queen in mij?
Die mag er zijn.
Maar ik nodig haar niet meer uit om ongevraagd het podium op te stappen.
Ze mag naast me zitten. In zachtheid. In bewustzijn.
Zodat ik kan kiezen. Zodat ík spreek. Niet mijn reflex.

En jij?
Welk stuk in jou wacht erop om gezien te worden?
Welk masker draag jij soms zonder dat je het beseft?
En hoe kan jij jezelf — met al je lagen — leren dragen voor een publiek?

Dat is waar ik jou graag in begeleid.
Want spreken is nooit alleen maar spreken.
Het is een reis naar binnen.
En terug naar buiten — met impact.

“Kwetsbaarheid is geen zwakte, het is de moed om jezelf te laten zien.”
Brené Brown